Een ode aan mijn inspiraties en fascinaties 2021

Alexandra Loembé, maart 2021

“Bijzonder maken wat vanzelfsprekend is, of wat er al is”, dat is precies wat ik nu aan het doen ben. Ik schrijf dit artikel, waarin ik mijn inspiraties en momentele fascinaties in het licht breng, als momentopname of schets in het nu. Mijn innerlijk naar buiten brengen, dat wat mijn aandacht heeft in het leven delen of hetgeen benoemen dat mij als geheel vorm geeft. Niets meer dan eindeloze gedachtes waarin ik altijd weer terugkeer naar het begin. Schrijven zonder doel, los van het doel van het schrijven zelf. Het proces naar een belichaming of tastbaarheid geeft houvast. Ik breng het de wereld in en maak het daarmee letterlijk grijpbaar. Of ik mijn intuïtie volg, of kijk, voel, ruik, proef, luister naar mijn hart, zintuigen, emoties of onderbuikgevoel, dat weet ik niet. Zo denk ik ook dat het mij niet om het antwoord gaat, om de laatste zin van dit artikel, maar meer om de algehele vertaling van mijn vertaling van de wereld om mij heen. De wereld die ik via mijn lichaam ervaar.

Ik bevind mij in cirkels, vandaar dat ik het woord “oneindig” durf te gebruiken zonder negatieve connotatie. Cirkels in mijn gedachtes, of de transitie van winter naar lente die telkens weer terug komt. Soms zit ik er even midden in en heb ik de behoefte om weer even op de rand te gaan staan en terug te spoelen naar dat wat mij hier heeft gebracht. Zo heb ik vertrouwen in dat grote en kleine dingen gaan zoals ze gaan en dat de energie die ik ergens in steek ook weer zijn licht terug op mij zal schijnen. Tegelijkertijd ben ik nieuwsgierig naar de ruimtes tussen de blaadjes van bomen, waar zonnestralen nog tussendoor kunnen stralen. Onderweg vertrouw ik mijn kinesthesie samen met al mijn andere zintuigen, waarmee ik interactie ervaar en mee kan gaan in golven en bochten en durf te spelen met balans.

Je oh zo zware hoofd is ook maar een onderdeel van je hele lichaam en weegt dus even veel mee, niet meer en niet minder. Ik kan niks anders doen dan volgen wat in mijn lichaam “goed” voelt. Ook in het spannende diepe springen kan “goed” voelen. De woorden “goed” en “fout” dragen eigenlijk te veel betekenis voor mij, maar toch probeer ik voor nu een woord te geven aan dat kloppende gevoel dat misschien wel in diep mijn hart zit of juist door mijn hele lichaam raast. Ik ben een rivier. In mijn bewegingen als oneindige transities, of omdat ik stroom langs rotsen met mijn ervaringen als mede reizigers. Deze beelden geven mij inspiratie, evenals de voortdurende energiebron van de zon en de herhalende geboortes van zaadjes die veranderen in bloemen, die veranderen in fruit.

Ik denk dat ik even sensitief ben voor beweging als voor stagnatie. Ik denk dat ik mij beweeg vanuit en met mijn eclectische zelf. Ik geniet van het maken van associaties, waarmee een bepaald gegeven bij elke stap rijker wordt en tegelijkertijd steeds dichterbij een essentie kan komen. Een essentie, of een simpele vorm, zoals het al bestaat van binnen of buiten in de wereld die wij gemeen hebben als mens. Ik zoek naar de belichaming, de vertaling naar het fysieke, het fysiek maken, het met de zintuigen kunnen waarnemen en het is die zoektocht zelf die ik in al zijn onuitputtelijkheid uit het moment pluk. Openhartig in ontvangst nemen, verwerken en uitstralen. Voor mij is kwetsbaarheid hier een middel voor. Kwetsbaarheid klinkt alsof er een risico op gevaar is, dus ook nu voel ik de behoefte om naar woorden te blijven zoeken in het donker. Een spannende acceptatie, wakker schudden, prikkelen, een nieuwe ervaring faciliteren, waarin je geen andere keuze hebt dan je openstellen en overgeven aan het moment.

Het klinkt allemaal best serieus, terwijl het niets meer is dan een spel. Als een kind dat al rennend, gillend, snoepend, dromend en dansend, het leven ontdekt. Soms spelen we alleen, soms spelen we samen, soms spelen we alleen samen en soms spelen we samen alleen. Niet hoeven kiezen, dat is precies wat ik nu aan het doen ben. Met mijn lichaam op de aarde en in de wereld.